"Samen voor één doel: het beste voor het kind" - Afslag Ambiq over Ouder Kind Behandeling

De locatie in Assen 

''Onze locatie bevat vier gezinswoningen waar, als we vol zitten, zo’n zes tot zeven gezinnen kunnen verblijven. Het is één gebouw met een appartementengebouw ernaast. Op dit moment werken we met kamerschermen. Dit doen we, zodat ieder gezin zijn of haar eigen woonkamer heeft. Ieder gezin heeft zijn eigen structuur en gaat na de behandeling zijn eigen weg. Door de kamerschermen letten de gezinnen minder op elkaars persoonlijke behandelingen. De focus komt meer op henzelf te liggen. De keuken en twee badkamers delen ze wel met elkaar.  

Onze locatie in Assen neemt hele gezinnen op, maar de meest wenselijke plaatsing is wanneer een moeder zwanger is en dan bij ons in behandeling komt. Moeder en vader kunnen dan, voordat het kind geboren is, al bij onze locatie terecht voor begeleiding en behandeling. Samen met de ouders treffen we voorbereidingen voor de bevalling. Wanneer er een heel gezin bij ons op de locatie verblijft, kunnen ze een beroep doen op elkaar. Lukt het bijvoorbeeld de ene ouder even niet? Dan kan de andere ouder het van hem of haar overnemen. Samenwerken is belangrijk hierbij!''  

Hoe een werkdag eruitziet bij de OKB 

''Wanneer ik geen slaapdienst heb, begin ik om 9:00 uur met een overdracht van mijn collega uit de slaapdienst. De ochtenddienst draaien we met z'n tweeën, omdat er verschillende behandelmomenten zijn. Bij ons in de gang hangt een groot bord aan de muur. Daar zien ouders wanneer en met wie zij een behandelmoment hebben. Denk bijvoorbeeld aan meekijken met de voeding of speelmomenten, situaties filmen en nabespreken, groeiboek bespreken, bezoekjes aan het consultatiebureau, of de doelen bespreken. Op de woensdagavond staat er altijd een gezamenlijke activiteit gepland: een groepsvergadering of het bespreken van een thema zoals ‘financiën’. Wanneer er net een baby is geboren, draaien we in de avonden en nachten een waakdienst. Tijdens deze waakdienst kijken wij twee weken lang mee met álles en luisteren we mee met de babyfoon. Stel dat de baby huilt en het lukt moeder op dat moment even niet om hem te troosten, dan kom ik haar helpen en sta ik naast haar.'' 

Samen voor één doel: het beste voor het kind 

''Ik zie de Ouder Kind Behandeling als een bijzondere behandelvorm. Niet alleen omdat deze vorm elke keer ontwikkelt, maar vanaf het begin bouw je een band op met de ouder(s) en ga je samen voor één doel: dat je het beste wilt voor het (pas)geboren kind.  

Samen met mijn collega's help ik de baby's in de start van hun leven, omdat zij hier vanaf de geboorte al komen. Hechting, structuur, ritme en regelmaat zijn belangrijke zaken waar we binnen de OKB aan werken. We gebruiken ook filmopnames, zodat we samen met de ouder terugkijken naar een situatie tussen ouder en het kind, waarbij het vooral gaat om de interactie. Op de beelden kunnen ouders zien hoe zij op hun kind reageren, maar ook hoe hun kind op hen reageert. Dit zijn momenten die ouders niet altijd opmerken, omdat ze druk bezig zijn met de verzorging. Op deze manier worden ouders bewust van de interactie en welke signalen ze kunnen oppikken en hoe ze daarop kunnen reageren. Dit komt ten goede van de hechting. Het mooiste is wanneer ouders dit uiteindelijk zelf kunnen aangeven tijdens het zien van de beelden. Ik ondersteun en begeleid de ouder(s) in hun traject, wat ongeveer 6 tot 9 maanden kan duren. Een traject bij de OKB stopt wanneer er aan de veiligheidsvoorwaarden van het kind wordt voldaan. Een vervolgstap na de OKB kan begeleid wonen of ambulante begeleiding zijn. Helaas lukt het niet alle ouders om het traject te volbrengen, bijvoorbeeld door hun persoonlijke problematiek. Het traject wordt dan stop gezet, door het kind uit huis te plaatsen. Hierin hebben ik en mijn collega's een observerende rol, maar de voogd neemt uiteindelijk de definitieve beslissing.''  

Persoonlijke uitdagingen zijn er niet alleen voor de ouder, maar ook voor mij als behandelaar

''Er zijn verschillende redenen om ouders bij het OKB te plaatsen. Dat kan vrijwillig, of de voogd of gemeente meldt een ouder aan. Het is per ouder verschillend waar de behoefte voor hen ligt: wat zijn de doelen waar hij/zij aan gaat werken? Hoe kan ik deze ouder benaderen? Wat heeft deze ouder nodig? Ik ben continu aan het nadenken en behandelen op verschillende manieren, maar altijd gericht op het gezin. Dát spreekt mij vooral aan. Het ernaast staan en het samen doen, elke keer ervoor zorgen dat ik in contact sta met de ouder. Tijdens dit traject wijs ik de ouder(s) op hun verantwoordelijkheden die erbij komen kijken als je een ouder wordt. Het vraagt wat van mij als persoon. Zo blijf ik me continu aanpassen en stel ik mezelf telkens opnieuw de vraag: hoe kan ik de ouder iets vervelends vertellen zonder hem/haar hierin af te wijzen? Wanneer is iets veilig of onveilig? Wanneer spelen eigen normen en waarden een rol? Maar vooral, wat gaat er al goed? Dat maakt elk traject zo persoonlijk en uitdagend. Het zorgt er onder andere ook voor dat ik en mijn collega's transparant werken: we houden niets achter voor de ouders. Dat vind ik één van onze grootste krachten binnen het team. Dit betekent echter niet dat dit altijd even leuk is voor de ouder. Soms zeggen we iets wat niet leuk is om te horen. Het blijft voor mij elke keer weer een uitdaging hoe ik dit het beste aan de ouder(s) kan overbrengen, zodat ze het hopelijk wél gaan oppakken.'' 

De ontwikkeling is ook te zien in het werk 

''Zelf blijf ik me ook ontwikkelen. Zo volg ik de opleiding Cognitieve Gedragstherapeutisch Werker (CGW) en wordt er binnenkort gestart met een pilot gericht op 2 therapieën op locatie: beeldende en psychomotorische therapie. We merken namelijk dat de wachtlijsten soms erg lang zijn, waardoor we op deze manier hopen al met iets ‘kleins’ van de therapie te kunnen starten. Zo staan ouder(s) niet stil en kunnen ze verder met hun trauma's. Uiteraard geven wij niet de hele therapie, maar een kleine voorloper van wat komen gaat.'' 

Gezinnen echt loslaten 
''Ondanks dat sommige gesprekken niet leuk of moeilijk zijn voor ouders, pakken zij wel de taken op. Ze hebben, op hun manier, alles over voor hun kind. Ik haal hier veel energie en kracht uit, omdat ze toch blijven proberen en echt taken willen oppakken. Een tijd terug hoorde ik over een ouder die hier niet meer woont dat ze haar opleiding en rijbewijs heeft gehaald. En ze had helemaal geen jeugdhulp meer nodig. Hoe mooi en knap is dát! Dit zijn momenten waarin je een gezin echt kan loslaten.''