Van weerstand naar openstellen, vertrouwen geven en geduld hebben.

Jolie-Séline heeft psychische problemen door haar verleden. Er was een veiligheidsplan gemaakt voor als het thuis, na de bevalling, niet zou gaan. Zelf kampt ze met een complexe posttraumatische stressstoornis (CPTSS) en haar man, Richard, met een vorm van Autisme. Toen Aeden, hun zoon, werd geboren met een schisis (open gehemelte) moest hij de eerste drie weken in het ziekenhuis blijven. Er speelde een situatie af in het ziekenhuis, die vragen van veiligheid van Aeden naar boven riepen óndanks het sterkte veiligheidsplan.

Onbegrip, struggles en weerstand

Na vele gesprekken konden ze ergens terecht. Dit werd de Ouder- en Kind Behandelgroep (OKB) in Almelo. ‘’Vanaf dag één was ik het er totaal niet mee eens. Niet omdat het de OKB was, maar omdat er een sterk plan was opgesteld. Er werd gebaseerd op één situatie in het ziekenhuis, die vragen van veiligheid voor Aeden naar boven riepen.’’ Door haar CPTSS heeft Jolie-Séline last van dissociaties en herbelevingen. Dit uit zich in verschillende situaties door middel van triggers: de reden waarom ze bij de OKB van Ambiq terecht kwam. ‘’Als mensen mij vragen wat ik ervan vond en hoe ik mij erbij voelde, weet ik nooit echt goed wat te antwoorden. Gevoelens uiten en een mening geven heb ik altijd lastig gevonden en het blijft nu nog steeds zo’n ding. Maar als ik heel eerlijk ben, was ik hier helemaal niet blij mee. Ik voelde mij behandeld als een of andere 16-jarige puber, die niet had nagedacht over haar keuze rondom een kind en dan maar naar zo’n huis moest.’’

Wanneer de regie verdwijnt

Maar na drie maanden begon het bij Jolie-Séline te landen. Ze had wat meer tijd nodig om aan dit soort situaties te wennen. ‘’Het heeft mij veel tijd gekost om de groepsleiders in vertrouwen te nemen. Dat is voor mij eigenlijk altijd een ding geweest: vertrouwen. Voor mijn gevoel is niemand te vertrouwen, alleen de mensen die ik uiteindelijk zélf kies.’’ Als ze terugkijkt naar de afgelopen zes maanden, ziet ze dat er een ommekeer is geweest. ‘’Ik weet dat ik soms echt even een schop onder de kont nodig heb, mensen even binnen moet laten en in mijn muur een deur neer moet zetten.’’ Ze had nooit verwacht haar ervaring bij het OKB zo te ervaren. ‘’Ze wilden eerst dat ik een ZIT, Zeer Intensieve Traumabehandeling, ging volgen. Dit ben ik eerst aangegaan, maar we merkten eigenlijk allemaal dat ik steeds slechter werd. Mijn regie was weg. Wat begon met het laten zien hoe ik met Aeden was, zijn luier kon verschonen en met hem naar de winkel kon wandelen, eindigde in één op één begeleiding, omdat ik zo bergafwaarts ging.’’ Maar wanneer de regie eenmaal bij haar terugkwam, ging het weer bergopwaarts. Zo kregen ze hun eigen keuken en een plekje voor alleen hun drietjes.

Ervaring OKB

Wanneer het over de hulp van het OKB gaat, vertelt Jolie-Séline: ‘’De hulp die ik kreeg vanuit het OKB heb ik als heel prettig ervaren. Iedereen hielp mee op ieder zijn of haar manier en hield rekening met mijn problematieken. De groepsleiders hielpen waar ze konden en hebben zeker een stukje vertrouwen in de hulpverlening teruggegeven, door mij te laten merken dat ze te vertrouwen zijn.’’ Jolie-Séline heeft geleerd dat vertrouwen mag groeien, wederzijds, door vertrouwen te geven. Zo werd ze steeds opener en merkte ze zelf, dat de groepsleiders van het OKB haar ook steeds beter begrepen en de puzzelstukjes op z’n plek vielen.

‘’Voor ons gezin was het een hele bijzondere ervaring. We hebben niet alleen individueel geleerd, maar ook zeker samen. Toen we samen de regie terugkregen, zagen ze ook ineens een gezin i.p.v. twee individuen, die ‘toevallig’ samen een kind hadden. Er werd echt gewerkt aan de ouder- en kind relatie en niet alleen aan de persoonlijke leerdoelen. Daarin was ik ook nog eigenwijs, want ik wou geen persoonlijke leerdoelen hebben: leerdoelen werken toch niet bij mij..’’ Als gezin zijn ze, zoals ze zelf aangeeft, er sterker uitgekomen dan toen ze aan de start van hun traject stonden.

Op dit moment hebben ze als gezin nog hulp van Ambiq. Zo komt er één keer in de week een hulpverlener langs die vanaf dag één betrokken was bij het gezin. ‘’Zij gaat mij helpen om terug te gaan naar het nieuwe normaal. Angsten en trauma’s overwinnen door ze aan te gaan om zo, na bijna negen maanden, Aeden in bad te kunnen doen zónder dat mijn lijf er zo intens heftig op reageert.’’

Terugblikken

Ze kijkt terug op een bijzondere tijd op het OKB in Almelo. ‘’Waar ik in het eerste weekend vaak op de grond lag door mijn conversie stoornis en ze Zwitsal onder mijn neus hielden om mij eruit te krijgen, mag ik praten over een succesverhaal.’’ Vanaf dag één riep ze dat ze niet langer dan zes maanden zouden blijven en het waren er om precies te zijn: zes maanden en 5 dagen! ‘’Met behulp van de groepsleiders hebben wij geworsteld, geleerd, maar vooral ook genoten van alle momenten. Zoveel genoten, dat ik ook heel graag aan de slag wil als ervaringsdeskundige binnen OKB Almelo om zo andere moeders te kunnen helpen.’’ Volgens Jolie-Séline zit er een taboe op ouder- en kind huizen en mag deze er zéker vanaf. ‘’Ik wil niet zeggen dat iedereen met zes maanden weer thuis zit, maar door te vertrouwen te geven, krijg je vertrouwen. Dat is iets wat wij zeker geleerd hebben: openstellen, vertrouwen geven en geduld hebben.’’ Jolie-Séline is nog niet daar waar ze wil zijn en ze geeft aan nog een lange weg te gaan. ‘’Maar desalniettemin, ben ik Ambiq maar vooral de groepsleiders en gedragswetenschappers ontzettend dankbaar voor wat zij allemaal gedaan hebben om ons zo ver te krijgen, dat we naar huis konden gaan. Klaar voor ons leven in ons eigen huisje!’’

Ze sluit daarbij af met een mooie quote: ‘’Voor alle gezinnen, moeders of vaders die hier naartoe moeten om welke reden dan ook: ‘Het is zoals het is, veranderen doe je door te vertrouwen op te bouwen!’'