Ga eens naast iemand met autisme staan

Afgelopen donderdag was het zover, samen met Bernadette had ik maanden geleden al kaarten gekocht om naar een lezing te gaan van Colette de Bruin. Dit omdat ik een dochter met CASS, (zo noemt Colette de Bruin mensen die autisme hebben) heb, hierdoor heb ik interesse om nog beter te leren hoe ik het beste bij haar behoeftes aan kan sluiten en te leren om door een auti-bril te kijken. Zodat ik beter kan begrijpen, waarom ze soms reageert op een manier die ik, maar vooral haar omgeving niet altijd goed kan plaatsen.

Colette de Bruin is een gedragsdeskundige in autisme, tevens is ze pleegmoeder van kinderen die autisme hebben en zelf opgevoed door een vader, die er pas op latere leeftijd achterkwam dat hij autisme had. Haar persoonlijke missie is, dat elk kind zich begrepen voelt en zijn omgeving begrijpt. Ze is werkzaam als trainer in de methodiek, “Geef me de 5,” dit is een methodiek die van 5 pijlers uitgaat. Namelijk; autisme begrijpen, positief contact, basisrust creëren, problemen oplossen en de ontwikkeling bevorderen.

Bij aankomst bij de Tamboer in Hoogeveen, waar deze lezing, “Auti-communicatie verbindt,” plaats vindt, was het al een drukte van belang. Bernadette en ik vroegen ons af, of er misschien nog een andere activiteit gepland stond, wat deze drukte kon verklaren. Toch konden we wel concluderen dat er veel animo was voor de lezing van Colette de Bruin. In de grote zaal aangekomen was het druk, en vlogen de prikkels mij om de oren. Gelukkig hadden we snel onze plek gevonden, even later kwam Colette het podium op en daalde de rust, als een warme deken, terug over de zaal met mensen. Wat mij direct opviel is, wat een rust er van deze vrouw afstraalt. Dit is te weiden aan haar manier van communiceren, haar stemgeluid en de lichaamstaal die ze gebruikt. Erg prettig om naar te luisteren én te kijken. De lezing begon met een video van de nu 29 jarige Lieke, zij is een jonge vrouw met autisme. In het filmpje wordt er eerst teruggeblikt hoe Lieke een aantal jaar geleden in het leven stond. Wat zij allemaal vertelde was voor mij een aaneenschakeling van herkenning. Dit kon wel over mijn eigen dochter gaan. Ook Lieke was bekend met suïcide en automutileerde. Het ging echt niet goed met haar. Even later kwam Lieke live het podium oplopen. Wat ik daar zag, gaf mij zoveel hoop en kracht. Wat een wereld van verschil met een aantal jaren geleden.

Lieke verteld dat ze samen met haar ouders, de geef me de 5 methode is gestart. En dat ze samen met Colette het gedrag, wat voor mensen zonder autisme vaak als onbegrepen gedrag wordt bestempeld heeft leren ondertitelen en begrijpen. Ook kwam ik door het verhaal van Lieke erachter dat het erg belangrijk is dat ik moet leren, dat ik niet alles uit mijn dochter haar handen wil nemen, maar haar vertrouwen moet geven. Als je ziet hoe Lieke gegroeid is van een jonge vrouw, die vaak niet begrepen werd, tot een volwassen vrouw die zelfstandig door het leven gaat, ze geeft nu zelf les aan studenten. Geeft dit mij als moeder van een dochter die autisme heeft enorm veel hoop en kracht en zie ik de toekomst een stuk positiever tegemoet. Nadat er nog meerdere mensen aan het woord zijn gekomen, en je echt leert door een auti-bril naar mensen met autisme te kijken is de pauze aangebroken. Samen met Bernadette schuifel ik naar de kantine, die naar mijn inziens niet echt autisme-proof in is gericht. Nadat we onze cafeïne shot hebben weten te bemachtigen, snellen we naar de tafel waar de boekenverkoop plaats vindt. Hier schaf ik twee boeken aan, die ik van Lieke koop, die nadat ze haar ervaringsverhaal heeft verteld, met gemak in de pauze nog even achter de boekenstand gaat staan. Ik neem de gekochte boeken van haar aan en bescherm ze alsof het mijn eigen kinderen zijn. Ik wil deze boeken in de papieren variant in mijn bezit hebben, zodat ik me op m’n gemak, thuis, in een prikkelarme omgeving kan verdiepen en zo nog meer kan leren over autisme en om nog beter met mijn dochter te leren communiceren, dit op de manier door naast haar te gaan staan in plaats van tegenover haar, haar eerst bij de hand te nemen, zodat ze kan zien hoe ze dingen aan kan pakken, en haar het vertrouwen geef, zodat ook zij over een aantal jaar een zelfstandige Lieke is.

Als de gong gaat, wat het teken is dat de pauze tot zijn einde is gekomen, schuifelen Bernadette en ik weer terug naar onze stoel. Vervolgens verloopt de avond als een domino-effect aan herkenning, regelmatig lach ik omdat de situaties die Colette schetst me zelf aan Cass’en in mijn omgeving doen denken. Al met al heb ik een zeer leerzame avond gehad, vol met situaties waarin ik mezelf kan identificeren. Ik zou deze lezing dan ook echt bij iedereen aanbevelen, op deze manier leer je echt een brug slaan, tussen mensen met en mensen zonder autisme. Want zeg nu zelf, zou het leven niet veel makkelijker worden als we elkaar allemaal wat beter begrepen, en niet tegenover, maar naast elkaar door het leven gaan.

Heidi.